Chrzty są udzielane w II i IV niedziela miesiąca, podczas Mszy św. o godz. 12:00
Konferencja chrzcielna jest w piątek przed II i IV niedzielą miesiąca,
o godz. 19:00, w sali na plebanii.
RODZICE (OPIEKUNOWIE) DZIECKA
- Do kancelarii zgłaszamy się ok. 2 tyg. przed planowaną datą chrztu
i ustalamy wszelkie kwestie związane z przygotowaniem do tego sakramentu.- Rodzice żyjący w związku niesakramentalnym przychodzą
wspólnie ok. miesiąc przed planowaną datą chrztu,
by mieć czas na przygotowanie do tego sakramentu. - Jeśli rodzice dziecka mieszkają poza terenem naszej parafii,
to, z parafii zamieszkania, muszą dostarczyć „zgodę na chrzest dziecka
poza parafią zamieszkania”.
- Rodzice żyjący w związku niesakramentalnym przychodzą
- Ok. 2 tyg. przed chrztem, w kancelarii, spisujemy Akt Chrzcielny.
Potrzebne będą: Odpis Aktu Urodzenia dziecka oraz dane Rodziców
Chrzestnych: (imiona i nazwiska, daty urodzenia, adresy zamieszkania). - Uczestniczymy w konferencji chrzcielnej.
- Przystępujemy do Sakramentu Pokuty i Pojednania (w tygodniu przed chrztem),
by w dniu chrztu móc przystąpić do Komunii Św.
RODZICE CHRZESTNI DZIECKA
- Z parafii, na terenie której mieszkają, dostarczają zaświadczenia,
że mogą być rodzicami chrzestnymi. - Uczestniczą w konferencji chrzcielnej.
- Przystępujemy do Sakramentu Pokuty i Pojednania (w tygodniu przed chrztem),
by w dniu chrztu móc przystąpić do Komunii Św. - Wymogi prawne odnośnie chrzestnych:
- ukończone 16 lat,
- przyjęcie sakramentu Eucharystii i Bierzmowania,
- prowadzenie życia zgodnego z wiarą (tzn. m.in. nie żyje w związku
niesakramentalnym, konkubinacie lub tylko w związku cywilnym).
- Prawo kościelne wymaga jednego chrzestnego,
zaś tradycja zaleca wybrać chrzestnego ojca i matkę.
ŚWIADEK CHRZTU
Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej,
może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.
Katechizm Kościoła Katolickiego 1213
CHRZEST ŚWIETY
Św. Grzegorz z Nazjanzu (330 – 390 r.), biskup Konstantynopola, przypomina różne nazwy chrztu: „Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga… Nazywamy go darem, łaską, namaszczeniem, oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najcenniejsze.
»Darem« ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; »łaską« – ponieważ jest dawany, nawet tym, którzy zawinili; »chrztem« – ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; »namaszczeniem« – ponieważ jest święty i królewski (a królów się namaszcza); »oświeceniem« – ponieważ jest jaśniejącym światłem; »szatą« – ponieważ zakrywa nasz wstyd; »obmyciem« – ponieważ oczyszcza; »pieczęcią« – ponieważ strzeże nas i jest znakiem panowania Boga.”
Wartość chrztu
Ewangelia wyraźnie mówi, że chrzest jest koniecznością na drodze do zbawienia /Mk 16,16/. Jezus bezpośrednio nakazał apostołom i ich następcom „chrzcić wszystkie narody” /Mt 28,19/. W normalnej sytuacji tego sakramentu udziela prezbiter /czytaj: ksiądz/, rzadziej czyni to biskup lub diakon. Jednakże w sytuacjach nadzwyczajnych, np. zagrożenia życia, chrzcić
może każda osoba mająca właściwą intencję (chcieć zrobić to, co czyni Kościół, gdy chrzci).
Używa wtedy zwykłej wody i znanej formuły chrzcielnej (Ja Ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego).” /KKK 1257/.
Katechizm przypomina też, że ochrzczony „nie należy już do samego siebie”/1Kor 6,19/, ale do „Tego, który za nas umarł i zmartwychwstał”/2Kor 5,15/. Chrzest zobowiązuje do odpowiedzialności za stan wiary, m.in. do publicznego jej wyznawania oraz odpowiedniego udziału w misyjnej działalności Kościoła. Natomiast wśród praw można wymienić m.in.
korzystanie z sakramentów i innych środków duchowego rozwoju.
Pismo Święte uczy, że człowiek, który pozostanie wierny wierze otrzymanej na chrzcie, może z uzasadnioną nadzieją oczekiwać na wieczną nagrodę szczęścia w bliskości Boga /2Tm 4,7-8; Ap 2,10/.
Skutki chrztu św.:
- Chrzest niweluje grzech pierworodny, a w przypadku dorosłych także wszystkie grzechy osobiste i kary za uczynione zło. Pozostają jednak konsekwencje grzechu pierworodnego: konieczność śmierci, podatność na choroby, cierpienia, ułomności charakteru oraz skłonność do zła.
- Chrzest daje łaskę uświęcającą, która uzdalnia do wiary w Boga; do związania z Nim nadziei i miłowania Go. Umożliwia życie i działanie wzmocnione siedmioma darami Ducha. Daje też możliwość wzrastania w dobru ku świętości.
- Chrzest włącza do wspólnoty Kościoła, który jest jedynym Ludem Bożym Nowego Przymierza. Ten sakramentalny węzeł jedności z Bogiem stanowi fundament wspólnoty między wszystkimi chrześcijanami różnych wyznań.
- Chrzest wszczepia w Chrystusa i rozpoczyna proces duchowego upodabniania do Pana. Sakrament ten zostawia „niezatarte duchowe znamię” nazywane też „charakterem sakramentalnym.”/Ef 4,30/ Oznacza ono przynależność do Jezusa. Pieczęci chrzcielnej nie usuwa żaden grzech. Jednakże z powodu trwania w złu chrzest może nie przynosić owoców zbawienia.
(źródło: adonai.pl)
Odpowiedzialnym za przygotowanie do I Komunii św.
jest ks. Mariusz Myszak (kancelaria w czwartek)
Przygotowanie do I Komunii św.
- Coniedzielna Msza św. o 10:30
- Spotkanie po Mszy św. o 10:30 w II niedzielę miesiąca
- Próby przed I Komunią św. – terminy podam w późniejszym czasie
- Stroje na I Komunię Św. – Pani Jolanta Patronowicz (krawiec)
- Kontakt: zakład Miranda; ul. Pocztowa 2, Lublin; pawilon 10; tel. 693332899
- Zdjęcia – Pan Radosław Skowronek
- Kontakt: Foto Studio; ul. Lubelska 1/3, Lubartów; tel. 604502803
W ramach przygotowania do rocznicy zapraszamy na:
- niedzielną Mszę św. o godz. 10:30
- spotkanie w III niedzielę miesiąca po Mszy św. o 10:30
- wspólną modlitwę i spowiedź św. w I piątek miesiąca
- Próby: po Mszy św. o 18:00 – terminy podam w późniejszym czasie
- Formuła spowiedzi świętej
Teksty biblijne na temat Eucharystii
Ustanowienie Eucharystii:
Napomnienie Apostoła Pawła do godnego spożywania Eucharystii (Wieczerzy Pańskiej)
Niepowtarzalność ofiary Jezusa:
Sprawowanie Eucharystii
Liturgia Eucharystii nie zawsze wyglądała tak jak obecnie. Zawsze jednak polegała na wypowiadaniu przepisanych modlitw i spożywaniu konsekrowanego Chleba i Wina. Około X wieku wprowadzono podniesienie, jako ukazanie wiernym
konsekrowanych świętych postaci.
Materią sakramentu jest chleb pszenny i wino z owocu krzewu winnego (winogron), a źródłem obrzędu są słowa Jezusa zapisane w Nowym Testamencie: Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, to jest bowiem ciało Moje, które za was będzie wydane. Bierzcie i pijcie to jest bowiem kielich krwi Mojej, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów, to czyńcie na Moją pamiątkę!
Według teologii Kościoła katolickiego, Eucharystia celebrowana jest przez cały Kościół tzn. Chrystusa jako głowę i zgromadzony lud Boży jako członki ciała. Celebracji może przewodniczyć tylko kapłan – biskup lub prezbiter. Jego rola w zgromadzeniu eucharystycznym jest wyjątkowa w stosunku do roli, jaką pełnią wierni: dzięki sakramentowi święceń kapłan celebruje in Persona Christi, to znaczy w sakramentalnym zjednoczeniu z Chrystusem. Na mocy tego zjednoczenia sam Chrystus jest dokonawcą całej liturgii, a w szczególności ofiary, jaką na Kalwarii składa w imieniu całej ludzkości Ojcu.
Magisterium Kościoła katolickiego poucza, że Msza jest wspomnieniem tajemnic męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa i ich sakramentalnym uobecnieniem.
Sobór Trydencki, podkreśla szczególnie wymiar ofiarny śmierci Chrystusa na krzyżu i to, że eucharystia jest jej uobecnieniem, a więc ofiarą mającą przez łaskę zbawczy wpływ na wszechświat. Podkreślanie wymiaru ofiarnego było
reakcją Magisterium Kościoła na poglądy ojców protestantyzmu, którzy widzieli w eucharystii jedynie ucztę paschalną. Dlatego w praktyce duszpasterskiej mówi się o składaniu ofiary Mszy św. w różnych intencjach, także za zmarłych, będących w czyśćcu. Nie jest ona jednak rozumiana przez Magisterium Kościoła katolickiego jako osobna, odrębna od ofiary Chrystusa na krzyżu, lecz jest przywołaniem i uczestnictwem w tej ostatniej. „Ofiara Chrystusa i ofiara Eucharystii są jedną ofiarą”.
Sobór watykański II przypomniał, że Msza św. jest sakramentem paschalnym
– Chrystus pozostawił „sakrament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, ucztę paschalną, w której pożywamy Chrystusa, w której dusza napełnia się łaską i otrzymuje zadatek przyszłej chwały”. A więc Eucharystia nie jest sprawowaniem samej tylko zbawczej śmierci Chrystusa, ale także Jego przejścia (gr. pascha) ze śmierci do życia w zmartwychwstaniu, gdzie Chrystus jest Barankiem paschalnym, sprawiającym wyzwolenie duchowe wiernych uczestniczących w celebracji. Wyzwoleni z niewoli grzechu, wierni stają się wolni, aby kochać. To jest najważniejsze przykazanie Chrystusa (por. Ewangelia Jana 15,13-15), przekazane właśnie w trakcie pierwszej Eucharystii – Wieczerzy Pańskiej.
Spory dotyczące sakramentalnej obecności Chrystusa w Eucharystycznych postaciach rozpoczęły się stosunkowo późno, wraz z początkiem drugiego
tysiąclecia. Po raz pierwszy powszechnie dotąd przyjmowaną prawdę o realnej obecności Chrystusa pod Postaciami Chleba i Wina ujął w sformułowanie dogmatyczne Sobór laterański IV (1215 r.). W Kościele rzymskokatolickim obrządku łacińskiego komunia wiernych udzielana jest z reguły pod jedną postacią – chleba, chociaż dozwolona jest komunia pod dwiema postaciami w małych grupach oraz, w pewnych okolicznościach, w celebracjach parafialnych.
Katolickie prawo kościelne nakazuje przyjęcie eucharystii co najmniej raz w roku
(w okresie Wielkanocy), przy czym do przystąpienia, wymagane jest zgładzenie grzechów śmiertelnych przez spowiedź.
W ciągu jednego dnia można przyjąć Komunię Świętą maksymalnie dwa razy pod warunkiem, iż po raz drugi koniecznie musi to nastąpić podczas uczestnictwa w całej Mszy Św.
Odpowiedzialnym za przygotowanie do Bierzmowania
jest ks. Piotr Wnuczek (kancelaria w środę).
-
sobota – 07 maja 2022 – godz. 15:00 – Sakrament Bierzmowania
-
Formuła spowiedzi i bierzmowania
-
Modlitwy
Podczas zapisywania należy przynieść wypełniony formularz zgłoszeniowy, metrykę chrztu (jeśli byliśmy ochrzczeni w innej parafii niż nasza) oraz jeśli mieszkamy poza naszą parafią – zgodę z parafii aktualnego zamieszkania na przygotowanie się i przyjęcie tego sakramentu poza parafią zamieszkania.
Po chrzcie drugim sakramentem w katechizmowej kolejności jest bierzmowanie. To chyba najszybciej zapominany i najbardziej niedoceniany z siedmiu sakramentów. Jego nazwa pochodzi od staropolskiego słowa „bierzmo”. W dawnych konstrukcjach domów (XV-XVI w.) była to poprzeczna belka, na której opierał się ciężar całego sklepienia budynku.
W chrześcijańskim życiu sakrament ten ma spełniać podobną rolę. Można go porównać do wewnętrznej siły organizującej życie, która przeciwstawia się destrukcyjnym działaniom świata. Jest to duchowe uzdolnienie człowieka ułatwiające wierność Bogu – nie do pierwszych wątpliwości czy kryzysu, ale aż do śmierci. Choć człowiek nie uniknie słabości, pokus i grzechów, to jednak istotny jest kierunek wysiłków i Duch, który łaską współtworzy i dynamizuje osobowość.
Bierzmowanie jest często nazywane sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej albo konfirmacją (łac. confirmatio – umocnienie). Teologia łączy go z trzecią Osobą Trójcy, czyli Duchem Świętym, którego określa się także Duchem Prawdy (J 16,13), Obrońcą i Pocieszycielem (J 14,16). Biblijnymi i liturgicznymi znakami Ducha Świętego są czerwony kolor, powiew, tchnienie, wiatr, ogień, płomień i gołębica (Łk 3,22; Dz 2,2-3). Jak widać, jedną z idei jest symboliczne oddanie nieuchwytnej, niewidzialnej Przyczyny powodującej widzialne i doniosłe skutki.
Bierzmowanie zobowiązuje do konsekwentnego, chrześcijańskiego stylu życia, w tym gotowości do obrony czci Chrystusa, publicznego, odważnego wyznawania wiary i „postępowania według jej zasad”.
Mówiąc o znaczeniu tego sakramentu, podkreśla się zawsze siedem otrzymywanych darów Ducha Świętego. Należą do nich: mądrość, rozum, umiejętność, rada, męstwo, pobożność i bojaźń Boża. Z natury swojej są to niematerialne uzdolnienia otrzymywane w zalążku, wymagające uruchomienia przez systematyczną praktykę wiary. Dary te po raz pierwszy wymienione zostały w Starym Testamencie (Iz 11,2-3).
W praktyce duszpasterskiej sakramentu tego najczęściej udziela biskup, rzadziej delegowany przez niego kapłan. W czasie liturgii namaszcza się czoło bierzmowanego olejem Krzyżma i wypowiada formułę sakramentalną: „Przyjmij znamię Ducha Świętego. Amen. Pokój z tobą. I z Duchem twoim.”
„Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą
wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków
oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi
podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.”
Katechizm Kościoła Katolickiego nr 1601
Wymagania dotyczące narzeczonych:
- Około 3 miesiące przed ustaloną datą ślubu w kancelarii parafialnej
przeprowadzane są rozmowy kanoniczno – duszpasterskie z narzeczonymi.
Potrzebne przy tym są:
- Dowody Osobiste,
- Metryki Chrztu z adnotacją o bierzmowaniu i innych sakramentach
(ważne są 6 miesięcy, licząc od daty ślubu wstecz) - Przy ślubie konkordatowym – Zaświadczenia z USC o braku przeszkód cywilnych;
W przypadku osób, które są już w związku cywilnym
należy dostarczyć akt zawarcia małżeństwa z USC
- Odbywamy nauki przedmałżeńskie.
Konferencje przedmałżeńskie prowadzi ks. Karol Mazurek (kancelaria w poniedziałek).
Odbywają się one w czwartki o godz. 18:45 w sali na plebanii.
Terminy: 02.02 – 16.03.2023 r. i 23.03 – 11.05.2023 r.
Zapisy w kancelarii parafialnej. - Przystępujemy dwukrotnie do Sakramentu Pokuty i Pojednania
(na początku przygotowań i w tygodniu przed ślubem). - W tygodniu przed ślubem zgłaszamy się do kancelarii,
najpóźniej w czwartek, w celu:
- sporządzenia aktu małżeństwa
(potrzebne są dane świadków: imiona i nazwiska, adresy zamieszkania, daty urodzenia) - uzupełnienia brakujących dokumentów np.: dostarczenia Indeksów
z Nauk Przedmałżeńskich, zapowiedzi przedmałżeńskich - dokonania ewentualnych ustaleń dotyczących ślubu
- Poradnia Życia Rodzinnego prowadzi 3 z 10 nauk
przygotowujących do Sakramentu Małżeństwa (Konferencja 3, 7 i 8)
oraz spotkania indywidualne z narzeczonymi.
Dane kontaktowe są dostępne u ks. Waldemara. - Udzielanie sakramentu małżeństwa
- Sakramentu Małżeństwa udziela się osobom wcześniej przygotowanym, wobec których nie zachodzą żadne przeszkody kanoniczne (czyli spełniają wymagania Kodeksu Prawa kanonicznego).
- Miejscem sprawowania tego sakramentu jest tylko i wyłącznie kościół (parafialny lub rektoralny).
- Ksiądz błogosławiący małżeństwo to zwyczajowo Proboszcz danej parafii lub wiakriusz. Jeżeli Państwo Młodzi mają w rodzinie lub pośród znajomych księdza, który jest zaproszony na ślub i chcieliby, aby pobłogosławił Małżeństwo, prosimy o wcześniejsze zgłoszenie tego faktu.
- Muzyka podczas ślubu może być wykonywania tylko i wyłącznie liturgiczna. Nie mogą być wykonywane żadne pieśni lub piosenki świeckie. W tej sprawie prosimy o konsultację z Panem Organistą.
- Czytania podczas Mszy św. ślubnej można wybrać spośród dostępnych na tę okazję w Rytuale Sakramentu Małżeństwa lub pod tym adresem. Zachęcamy, aby wybrać spośród gości osoby, które przeczytałyby czytania na ślubie.
- Prosimy, aby po Mszy św. ślubnej przy wychodzeniu z kościoła nie strzelać z konfetti lub sztucznych kwiatów. Bałagan powstały w wyniku chwilowego strzelania wymaga potem kilku godzin sprzątania…
Wszelkie pytania prosimy kierować do duszpasterzy
w kancelarii parafialnej w odpowiednio wcześniejszym terminie.
Co przygotować?
Przed wizytą księdza przychodzącego z posługą sakramentu namaszczenia chorych trzeba przygotować:
- stolik z krzyżem,
- zapaloną świecę,
- wodę święconą i kropidło,
- ręczniczek
- szklankę z wodą.
Najważniejsze jest jednak, aby domownicy i osoby towarzyszące przygotowały się duchowo i modlili się wraz z księdzem w intencji chorego.
Jak poprosić Księdza?
Nic bardziej prostego. Wystarczy podejść do kancelarii lub do zakrystii do któregoś z księży (Wikariuszy lub Proboszcza) i przedstawić sytuację, która skłania do wezwania księdza do chorego do domu. Podajemy następnie adres i kontaktowy numer telefonu oraz umawiamy się na konkretny dzień
Sytuacja człowieka chorego jest szczególna. Choroba jest niejako wpisana w życie i stanowi jego nieodłączną część. Stanowi też wyzwanie dla wiary człowieka nią dotkniętego. Dlatego też sakrament namaszczenia jest jej wyjątkowym wyrazem.
Najczęściej jako biblijny fundament namaszczenia chorych wskazuje się nowotestamentowy tekst: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15). Kapłani modlą się zatem nad chorymi i namaszczają ich olejem w imię Jezusa Chrystusa.
Sakrament namaszczenia chorych łączy człowieka z Chrystusem Panem, umacnia go, sprawiając, że chory ma dość odwagi w wierze, by pogodzić się z zaistniałą sytuacją, która przecież może nawet skończyć się śmiercią. Dlatego też choremu w niebezpieczeństwie śmierci udziela się tzw. wiatyku.
Warto w tym miejscu jeszcze raz przypomnieć, że sakrament chorych jest przeznaczony dla ludzi przytomnych. Stąd też kapłana wzywamy, kiedy chory jest przytomny, pragnie się wyspowiadać, przyjąć Komunię św. i namaszczenie świętymi olejami.
Rytuał sakramentu namaszczenia chorych jednoznacznie znosi dawne uściślenia dotyczące udzielania tego sakramentu wyłącznie w przypadku tzw. niebezpieczeństwa śmierci. Można go także udzielać chorym dzieciom. Można go też powtarzać. Sakrament namaszczenia chorych jest sakramentem żywych. Kościół naucza, że jest to sakrament umocnienia i uzdrowienia. Jest on potrzebny nie tylko chorym, ale również ich bliskim we wspólnym przeżywaniu prawdy, że człowiek powołany jest do wspólnoty z Bogiem w wieczności.
