Sakramenty

ChrzestSpowiedźEucharystiaBierzmowanieKapłaństwoMałżeństwoNamaszczenie Chorych
Przygotowanie

Chrzty udzielane w II i IV niedziela miesiąca, podczas Mszy św. o godz. 12:00

Konferencja chrzcielna jest w piątek przed II i IV niedzielą miesiąca,
o godz. 19:00, w sali na plebanii.

 

RODZICE (OPIEKUNOWIE) DZIECKA

  1. Do kancelarii zgłaszamy się ok. 2 tyg. przed planowaną datą chrztu
    i ustalamy wszelkie kwestie związane z przygotowaniem do tego sakramentu.
    • Rodzice żyjący w związku niesakramentalnym przychodzą
      wspólnie ok. miesiąc przed planowaną datą chrztu,
      by mieć czas na przygotowanie do tego sakramentu.
    • Jeśli rodzice dziecka mieszkają poza terenem naszej parafii,
      to, z parafii zamieszkania, muszą dostarczyć „zgodę na chrzest dziecka
      poza parafią zamieszkania”.
  2. Ok. 2 tyg. przed chrztem, w kancelarii, spisujemy Akt Chrzcielny.
    Potrzebne będą: Odpis Aktu Urodzenia dziecka oraz dane Rodziców
    Chrzestnych: (imiona i nazwiska, daty urodzenia, adresy zamieszkania).
  3. Uczestniczymy w konferencji chrzcielnej.
  4. Przystępujemy do Sakramentu Pokuty i Pojednania (w tygodniu przed chrztem),
    by w dniu chrztu móc przystąpić do Komunii Św.

 

RODZICE CHRZESTNI DZIECKA

  1. Z parafii, na terenie której mieszkają, dostarczają zaświadczenia,
    że mogą być rodzicami chrzestnymi.
  2. Uczestniczą w konferencji chrzcielnej.
  3. Przystępujemy do Sakramentu Pokuty i Pojednania (w tygodniu przed chrztem),
    by w dniu chrztu móc przystąpić do Komunii Św.
  4. Wymogi prawne odnośnie chrzestnych:
    • ukończone 16 lat,
    • przyjęcie sakramentu Eucharystii i Bierzmowania,
    • prowadzenie życia zgodnego z wiarą (tzn. m.in. nie żyje w związku
      niesakramentalnym, konkubinacie lub tylko w związku cywilnym).
  5. Prawo kościelne wymaga jednego chrzestnego,
    zaś tradycja zaleca wybrać chrzestnego ojca i matkę.

 

ŚWIADEK CHRZTU

Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej,
może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.

Znaczenie

Katechizm Kościoła Katolickiego 1213

Chrzest święty jest fundamentem życia chrześcijańskiego i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół święty i stajemy się uczestnikami jego posłania

CHRZEST ŚWIETY

Św. Grzegorz z Nazjanzu (330 – 390 r.), biskup Konstantynopola, przypomina różne nazwy chrztu: „Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga… Nazywamy go darem, łaską, namaszczeniem, oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najcenniejsze.

»Darem« ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; »łaską« – ponieważ jest dawany, nawet tym, którzy zawinili; »chrztem« – ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; »namaszczeniem« – ponieważ jest święty i królewski (a królów się namaszcza); »oświeceniem« – ponieważ jest jaśniejącym światłem; »szatą« – ponieważ zakrywa nasz wstyd; »obmyciem« – ponieważ oczyszcza; »pieczęcią« – ponieważ strzeże nas i jest znakiem panowania Boga.”

 

Wartość chrztu

 Ewangelia wyraźnie mówi, że chrzest jest koniecznością na drodze do zbawienia /Mk 16,16/. Jezus bezpośrednio nakazał apostołom i ich następcom „chrzcić wszystkie narody” /Mt 28,19/. W normalnej sytuacji tego sakramentu udziela prezbiter /czytaj: ksiądz/, rzadziej czyni to biskup lub diakon. Jednakże w sytuacjach nadzwyczajnych, np. zagrożenia życia, chrzcić
może każda osoba mająca właściwą intencję (chcieć zrobić to, co czyni Kościół, gdy chrzci).
Używa wtedy zwykłej wody i znanej formuły chrzcielnej (Ja Ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego).” /KKK 1257/.

Katechizm przypomina też, że ochrzczony „nie należy już do samego siebie”/1Kor 6,19/, ale do „Tego, który za nas umarł i zmartwychwstał”/2Kor 5,15/. Chrzest zobowiązuje do odpowiedzialności za stan wiary, m.in. do publicznego jej wyznawania oraz odpowiedniego udziału w misyjnej działalności Kościoła. Natomiast wśród praw można wymienić m.in.
korzystanie z sakramentów i innych środków duchowego rozwoju.

Pismo Święte uczy, że człowiek, który pozostanie wierny wierze otrzymanej na chrzcie, może z uzasadnioną nadzieją oczekiwać na wieczną nagrodę szczęścia w bliskości Boga /2Tm 4,7-8; Ap 2,10/.

 

Skutki chrztu św.:

  • Chrzest niweluje grzech pierworodny, a w przypadku dorosłych także wszystkie grzechy osobiste i kary za uczynione zło. Pozostają jednak konsekwencje grzechu pierworodnego: konieczność śmierci, podatność na choroby, cierpienia, ułomności charakteru oraz skłonność do zła.
  • Chrzest daje łaskę uświęcającą, która uzdalnia do wiary w Boga; do związania z Nim nadziei i miłowania Go. Umożliwia życie i działanie wzmocnione siedmioma darami Ducha. Daje też możliwość wzrastania w dobru ku świętości.
  • Chrzest włącza do wspólnoty Kościoła, który jest jedynym Ludem Bożym Nowego Przymierza. Ten sakramentalny węzeł jedności z Bogiem stanowi fundament wspólnoty między wszystkimi chrześcijanami różnych wyznań.
  • Chrzest wszczepia w Chrystusa i rozpoczyna proces duchowego upodabniania do Pana. Sakrament ten zostawia „niezatarte duchowe znamię” nazywane też „charakterem sakramentalnym.”/Ef 4,30/ Oznacza ono przynależność do Jezusa. Pieczęci chrzcielnej nie usuwa żaden grzech. Jednakże z powodu trwania w złu chrzest może nie przynosić owoców zbawienia.

(źródło: adonai.pl)

Znaczenie
I Komunia Święta

Odpowiedzialnym za przygotowanie do I Komunii św.
jest ks. Mariusz Myszak (kancelaria w czwartek)

 

Przygotowanie do I Komunii św.

  1. Coniedzielna Msza św. o 10:30
  2. Spotkanie po Mszy św. o 10:30 w II niedzielę miesiąca
  3. Próby przed I Komunią św. – terminy podam w późniejszym czasie
  4. Stroje na I Komunię Św. – Pani Jolanta Patronowicz (krawiec)
    • Kontakt: zakład Miranda; ul. Pocztowa 2, Lublin; pawilon 10; tel. 693332899
  5. Zdjęcia – Pan Radosław Skowronek
    • Kontakt: Foto Studio; ul. Lubelska 1/3, Lubartów; tel. 604502803
Rocznica I Komunii Świętej

W ramach przygotowania do rocznicy zapraszamy na:

  1. niedzielną Mszę św. o godz. 10:30
  2. spotkanie w III niedzielę miesiąca po Mszy św. o 10:30
  3. wspólną modlitwę i spowiedź św. w I piątek miesiąca
  4. Próby: po Mszy św. o 18:00 – terminy podam w późniejszym czasie
  5. Formuła spowiedzi świętej
Znaczenie

Teksty biblijne na temat Eucharystii

Ustanowienie Eucharystii:

„A gdy oni jedli, wziął Jezus chleb i pobłogosławił, łamał i dawał uczniom, i rzekł: Bierzcie i jedzcie, to jest ciało moje. Potem wziął kielich i podziękował, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy; albowiem to jest krew moja nowego i wiecznego przymierza, która się za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Ale powiadam wam: Nie będę pił odtąd z tego owocu winorośli aż do owego dnia, gdy go będę pił z wami na nowo w Królestwie Ojca mego. A gdy odśpiewali hymn, wyszli ku Górze Oliwnej.” Mt 26, 26-30. porównaj: Mr14, 22-26, Łk 22, 14-20, J 17, 1-26.

Napomnienie Apostoła Pawła do godnego spożywania Eucharystii (Wieczerzy Pańskiej)

(20) Tak więc, gdy się zbieracie, nie ma u was spożywania Wieczerzy Pańskiej. (21) Każdy bowiem już wcześniej zabiera się do własnego jedzenia, i tak się zdarza, że jeden jest głodny, podczas gdy drugi jest nietrzeźwy. (22) Czyż nie macie domów, aby tam jeść i pić? Czy chcecie znieważać Boże zgromadzenie i zawstydzać tych, którzy nic nie mają? Cóż wam powiem? Czy będę was chwalił? Nie, za to was nie pochwalę. (23) Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb (24) i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: To jest Ciało moje które za was będzie [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę! (25) Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę! (26) Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie. (27) Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. (28) Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. (29) Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije. (30) Dlatego to właśnie wielu wśród was słabych i chorych i wielu też umarło. (31) Jeżeli zaś sami siebie osądzimy, nie będziemy sądzeni. (32) Lecz gdy jesteśmy sądzeni przez Pana, upomnienie otrzymujemy, abyśmy nie byli potępieni ze światem. (33) Tak więc, bracia moi, gdy zbieracie się by spożywać [wieczerzę], poczekajcie jedni na drugich! (34) Jeżeli ktoś jest głodny, niech zaspokoi głód u siebie w domu, abyście się nie zbierali ku potępieniu [waszemu]. Co do reszty, zarządzę, gdy do was przybędę. ” 1 Kor 11, 20-34.

Niepowtarzalność ofiary Jezusa:

„Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej (świątyni), ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga, nie po to, aby się często miał ofiarować jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą. Inaczej musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków na zgładzenie grzechów przez ofiarę z samego siebie. A jak postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.”Hbr 9, 24-28
„Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze. Wprawdzie każdy kapłan staje codziennie do wykonywania swej służby, wiele razy te same składając ofiary, które żadną miarą nie mogą zgładzić grzechów. Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem nóg Jego. Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani.” – Hbr 10, 10-14 „Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej.” – 1 Kor 11, 26-27 „Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.” – J 6, 55-58 „A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc: «Bierzcie, to jest Ciało moje». Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich: «To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. Zaprawdę, powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę nowy w królestwie Bożym».”Mk 14, 22-25

Sprawowanie Eucharystii

Liturgia Eucharystii nie zawsze wyglądała tak jak obecnie. Zawsze jednak polegała na wypowiadaniu przepisanych modlitw i spożywaniu konsekrowanego Chleba i Wina. Około X wieku wprowadzono podniesienie, jako ukazanie wiernym
konsekrowanych świętych postaci.

Materią sakramentu jest chleb pszenny i wino z owocu krzewu winnego (winogron), a źródłem obrzędu są słowa Jezusa zapisane w Nowym Testamencie: Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, to jest bowiem ciało Moje, które za was będzie wydane. Bierzcie i pijcie to jest bowiem kielich krwi Mojej, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów, to czyńcie na Moją pamiątkę!

Według teologii Kościoła katolickiego, Eucharystia celebrowana jest przez cały Kościół tzn. Chrystusa jako głowę i zgromadzony lud Boży jako członki ciała. Celebracji może przewodniczyć tylko kapłan – biskup lub prezbiter. Jego rola w zgromadzeniu eucharystycznym jest wyjątkowa w stosunku do roli, jaką pełnią wierni: dzięki sakramentowi święceń kapłan celebruje in Persona Christi, to znaczy w sakramentalnym zjednoczeniu z Chrystusem. Na mocy tego zjednoczenia sam Chrystus jest dokonawcą całej liturgii, a w szczególności ofiary, jaką na Kalwarii składa w imieniu całej ludzkości Ojcu.

Magisterium Kościoła katolickiego poucza, że Msza jest wspomnieniem tajemnic męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa i ich sakramentalnym uobecnieniem.

 

Sobór Trydencki, podkreśla szczególnie wymiar ofiarny śmierci Chrystusa na krzyżu i to, że eucharystia jest jej uobecnieniem, a więc ofiarą mającą przez łaskę zbawczy wpływ na wszechświat. Podkreślanie wymiaru ofiarnego było
reakcją Magisterium Kościoła na poglądy ojców protestantyzmu, którzy widzieli w eucharystii jedynie ucztę paschalną. Dlatego w praktyce duszpasterskiej mówi się o składaniu ofiary Mszy św. w różnych intencjach, także za zmarłych, będących w czyśćcu. Nie jest ona jednak rozumiana przez Magisterium Kościoła katolickiego jako osobna, odrębna od ofiary Chrystusa na krzyżu, lecz jest przywołaniem i uczestnictwem w tej ostatniej. „Ofiara Chrystusa i ofiara Eucharystii są jedną ofiarą”.

Sobór watykański II przypomniał, że Msza św. jest sakramentem paschalnym
– Chrystus pozostawił „sakrament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, ucztę paschalną, w której pożywamy Chrystusa, w której dusza napełnia się łaską i otrzymuje zadatek przyszłej chwały”. A więc Eucharystia nie jest sprawowaniem samej tylko zbawczej śmierci Chrystusa, ale także Jego przejścia (gr. pascha) ze śmierci do życia w zmartwychwstaniu, gdzie Chrystus jest Barankiem paschalnym, sprawiającym wyzwolenie duchowe wiernych uczestniczących w celebracji. Wyzwoleni z niewoli grzechu, wierni stają się wolni, aby kochać. To jest najważniejsze przykazanie Chrystusa (por. Ewangelia Jana 15,13-15), przekazane właśnie w trakcie pierwszej Eucharystii – Wieczerzy Pańskiej.

Spory dotyczące sakramentalnej obecności Chrystusa w Eucharystycznych postaciach rozpoczęły się stosunkowo późno, wraz z początkiem drugiego
tysiąclecia. Po raz pierwszy powszechnie dotąd przyjmowaną prawdę o realnej obecności Chrystusa pod Postaciami Chleba i Wina ujął w sformułowanie dogmatyczne Sobór laterański IV (1215 r.). W Kościele rzymskokatolickim obrządku łacińskiego komunia wiernych udzielana jest z reguły pod jedną postacią – chleba, chociaż dozwolona jest komunia pod dwiema postaciami w małych grupach oraz, w pewnych okolicznościach, w celebracjach parafialnych.

Katolickie prawo kościelne nakazuje przyjęcie eucharystii co najmniej raz w roku
(w okresie Wielkanocy), przy czym do przystąpienia, wymagane jest zgładzenie grzechów śmiertelnych przez spowiedź.

W ciągu jednego dnia można przyjąć Komunię Świętą maksymalnie dwa razy pod warunkiem, iż po raz drugi koniecznie musi to nastąpić podczas uczestnictwa w całej Mszy Św.

 

 

Przygotowanie

Odpowiedzialnym za przygotowanie do Bierzmowania
jest ks. Piotr Wnuczek (kancelaria w środę).

 

Podczas zapisywania należy przynieść wypełniony formularz zgłoszeniowy, metrykę chrztu (jeśli byliśmy ochrzczeni w innej parafii niż nasza) oraz jeśli mieszkamy poza naszą parafią – zgodę z parafii aktualnego zamieszkania na przygotowanie się i przyjęcie tego sakramentu poza parafią zamieszkania.

FORMULARZ ZGŁOSZENIOWY

 

Znaczenie

Po chrzcie drugim sakramentem w katechizmowej kolejności jest bierzmowanie. To chyba najszybciej zapominany i najbardziej niedoceniany z siedmiu sakramentów. Jego nazwa pochodzi od staropolskiego słowa „bierzmo”. W dawnych konstrukcjach domów (XV-XVI w.) była to poprzeczna belka, na której opierał się ciężar całego sklepienia budynku.

W chrześcijańskim życiu sakrament ten ma spełniać podobną rolę. Można go porównać do wewnętrznej siły organizującej życie, która przeciwstawia się destrukcyjnym działaniom świata. Jest to duchowe uzdolnienie człowieka ułatwiające wierność Bogu – nie do pierwszych wątpliwości czy kryzysu, ale aż do śmierci. Choć człowiek nie uniknie słabości, pokus i grzechów, to jednak istotny jest kierunek wysiłków i Duch, który łaską współtworzy i dynamizuje osobowość.

Bierzmowanie jest często nazywane sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej albo konfirmacją (łac. confirmatio – umocnienie). Teologia łączy go z trzecią Osobą Trójcy, czyli Duchem Świętym, którego określa się także Duchem Prawdy (J 16,13), Obrońcą i Pocieszycielem (J 14,16). Biblijnymi i liturgicznymi znakami Ducha Świętego są czerwony kolor, powiew, tchnienie, wiatr, ogień, płomień i gołębica (Łk 3,22; Dz 2,2-3). Jak widać, jedną z idei jest symboliczne oddanie nieuchwytnej, niewidzialnej Przyczyny powodującej widzialne i doniosłe skutki.

Bierzmowanie zobowiązuje do konsekwentnego, chrześcijańskiego stylu życia, w tym gotowości do obrony czci Chrystusa, publicznego, odważnego wyznawania wiary i „postępowania według jej zasad”.

Mówiąc o znaczeniu tego sakramentu, podkreśla się zawsze siedem otrzymywanych darów Ducha Świętego. Należą do nich: mądrość, rozum, umiejętność, rada, męstwo, pobożność i bojaźń Boża. Z natury swojej są to niematerialne uzdolnienia otrzymywane w zalążku, wymagające uruchomienia przez systematyczną praktykę wiary. Dary te po raz pierwszy wymienione zostały w Starym Testamencie (Iz 11,2-3).

W praktyce duszpasterskiej sakramentu tego najczęściej udziela biskup, rzadziej delegowany przez niego kapłan. W czasie liturgii namaszcza się czoło bierzmowanego olejem Krzyżma i wypowiada formułę sakramentalną: „Przyjmij znamię Ducha Świętego. Amen. Pokój z tobą. I z Duchem twoim.”

Powołanie
Jako parafia po każdej Mszy świętej modlimy się o nowe powołania kapłańskie także z naszej parafii. Jeżeli w swoim sercu odczuwasz pragnienie służby Bogu, zachęcamy do gorącej modlitwy, pielęgnowania tego pragnienia i nie odrzucania myśli o nim. Zachęcamy też do roztropności w mówieniu o nim innym ludziom, tak aby mogło ono wzrastać w osobistej relacji w jakiej będzie prowadził Cię Bóg. Bóg podchodzi do każdego człowieka bardzo indywidualnie. Zapraszamy do rozmowy z kapłanami w naszej po Mszy Świętej, podczas spowiedzi, bądź umawiając się uprzednio w kancelarii.

„Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą
wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków
oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi
podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.”
Katechizm Kościoła Katolickiego nr 1601

Wymagania dotyczące narzeczonych:

  1. Około 3 miesiące przed ustaloną datą ślubu w kancelarii parafialnej
    przeprowadzane są rozmowy kanoniczno – duszpasterskie z narzeczonymi.
    Potrzebne przy tym są:
  • Dowody Osobiste,
  • Metryki Chrztu z adnotacją o bierzmowaniu i innych sakramentach
    (ważne są 6 miesięcy, licząc od daty ślubu wstecz)
  • Przy ślubie konkordatowym – Zaświadczenia z USC o braku przeszkód cywilnych;
    W przypadku osób, które są już w związku cywilnym
    należy dostarczyć akt zawarcia małżeństwa z USC
  1. Odbywamy nauki przedmałżeńskie.
    Konferencje przedmałżeńskie prowadzi ks. Karol Mazurek (kancelaria w poniedziałek).
    Odbywają się one w czwartki o godz. 18:45 w sali na plebanii.
    Terminy: 02.02 – 16.03.2023 r. i 23.03 – 11.05.2023 r.
    Zapisy w kancelarii parafialnej.
  2. Przystępujemy dwukrotnie do Sakramentu Pokuty i Pojednania
    (na początku przygotowań i w tygodniu przed ślubem).
  3. W tygodniu przed ślubem zgłaszamy się do kancelarii,
    najpóźniej w czwartek, w celu:
  • sporządzenia aktu małżeństwa
    (potrzebne są dane świadków: imiona i nazwiska, adresy zamieszkania, daty urodzenia)
  • uzupełnienia brakujących dokumentów np.: dostarczenia Indeksów
    z Nauk Przedmałżeńskich, zapowiedzi przedmałżeńskich
  • dokonania ewentualnych ustaleń dotyczących ślubu
  1. Poradnia Życia Rodzinnego prowadzi 3 z 10 nauk
    przygotowujących do Sakramentu Małżeństwa (Konferencja 3, 7 i 8)
    oraz spotkania indywidualne z narzeczonymi.
    Dane kontaktowe są dostępne u ks. Waldemara.
  2. Udzielanie sakramentu małżeństwa
  • Sakramentu Małżeństwa udziela się osobom wcześniej przygotowanym, wobec których nie zachodzą żadne przeszkody kanoniczne (czyli spełniają wymagania Kodeksu Prawa kanonicznego).
  • Miejscem sprawowania tego sakramentu jest tylko i wyłącznie kościół (parafialny lub rektoralny).
  • Ksiądz błogosławiący małżeństwo to zwyczajowo Proboszcz danej parafii lub wiakriusz. Jeżeli Państwo Młodzi mają w rodzinie lub pośród znajomych księdza, który jest zaproszony na ślub i chcieliby, aby pobłogosławił Małżeństwo, prosimy o wcześniejsze zgłoszenie tego faktu.
  • Muzyka podczas ślubu może być wykonywania tylko i wyłącznie liturgiczna. Nie mogą być wykonywane żadne pieśni lub piosenki świeckie. W tej sprawie prosimy o konsultację z Panem Organistą.
  • Czytania podczas Mszy św. ślubnej można wybrać spośród dostępnych na tę okazję w Rytuale Sakramentu Małżeństwa lub pod tym adresem. Zachęcamy, aby wybrać spośród gości osoby, które przeczytałyby czytania na ślubie.
  • Prosimy, aby po Mszy św. ślubnej przy wychodzeniu z kościoła nie strzelać z konfetti lub sztucznych kwiatów. Bałagan powstały w wyniku chwilowego strzelania wymaga potem kilku godzin sprzątania…

 

Wszelkie pytania prosimy kierować do duszpasterzy
w kancelarii parafialnej w odpowiednio wcześniejszym terminie.

Przygotowanie

Co przygotować?

Przed wizytą księdza przychodzącego z posługą sakramentu namaszczenia chorych trzeba przygotować:

  • stolik z krzyżem,
  • zapaloną świecę,
  • wodę święconą i kropidło,
  • ręczniczek
  • szklankę z wodą.

Najważniejsze jest jednak, aby domownicy i osoby towarzyszące przygotowały się duchowo i modlili się wraz z księdzem w intencji chorego.

Jak poprosić Księdza?

Nic bardziej prostego. Wystarczy podejść do kancelarii lub do zakrystii do któregoś z księży (Wikariuszy lub Proboszcza) i przedstawić sytuację, która skłania do wezwania księdza do chorego do domu. Podajemy następnie adres i kontaktowy numer telefonu oraz umawiamy się na konkretny dzień

Znaczenie

Sytuacja człowieka chorego jest szczególna. Choroba jest niejako wpisana w życie i stanowi jego nieodłączną część. Stanowi też wyzwanie dla wiary człowieka nią dotkniętego. Dlatego też sakrament namaszczenia jest jej wyjątkowym wyrazem.

Najczęściej jako biblijny fundament namaszczenia chorych wskazuje się nowotestamentowy tekst: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15). Kapłani modlą się zatem nad chorymi i namaszczają ich olejem w imię Jezusa Chrystusa.

Sakrament namaszczenia chorych łączy człowieka z Chrystusem Panem, umacnia go, sprawiając, że chory ma dość odwagi w wierze, by pogodzić się z zaistniałą sytuacją, która przecież może nawet skończyć się śmiercią. Dlatego też choremu w niebezpieczeństwie śmierci udziela się tzw. wiatyku.
Warto w tym miejscu jeszcze raz przypomnieć, że sakrament chorych jest przeznaczony dla ludzi przytomnych. Stąd też kapłana wzywamy, kiedy chory jest przytomny, pragnie się wyspowiadać, przyjąć Komunię św. i namaszczenie świętymi olejami.

Rytuał sakramentu namaszczenia chorych jednoznacznie znosi dawne uściślenia dotyczące udzielania tego sakramentu wyłącznie w przypadku tzw. niebezpieczeństwa śmierci. Można go także udzielać chorym dzieciom. Można go też powtarzać. Sakrament namaszczenia chorych jest sakramentem żywych. Kościół naucza, że jest to sakrament umocnienia i uzdrowienia. Jest on potrzebny nie tylko chorym, ale również ich bliskim we wspólnym przeżywaniu prawdy, że człowiek powołany jest do wspólnoty z Bogiem w wieczności.