Spotkania (meeting)
Czas: poniedziałek, godz. 17:0
Miejsce: sala pod plebanią (wejście od placu zabaw)
Spotkanie otwarte – ostatni poniedziałek miesiąca, godz. 17:00
Anonimowi Alkoholicy są wspólnotą mężczyzn i kobiet, którzy dzielą się nawzajem doświadczeniem, siłą i nadzieją, aby rozwiązać swój wspólny problem i pomagać innym w wyzdrowieniu z alkoholizmu.
Jedynym warunkiem uczestnictwa we wspólnocie jest chęć zaprzestania picia. Nie ma w AA żadnych składek ani opłat, jesteśmy samowystarczalni poprzez własne dobrowolne datki.
Wspólnota AA nie jest związana z żadną sektą, wyznaniem, działalnością polityczną, organizacją lub instytucją, nie angażuje się w żadne publiczne polemiki, nie popiera ani nie zwalcza żadnych poglądów.
Naszym podstawowym celem jest trwać w trzeźwości i pomagać innym alkoholikom w jej osiągnięciu.
Niniejszą ulotkę opracowaliśmy z myślą o ludziach, którzy po raz pierwszy stykają się ze Wspólnotą Anonimowych Alkoholików (AA). Staramy się odpowiedzieć w niej na pytania, które najczęściej nurtują nowicjuszy – pytania, które również my sami stawialiśmy, kiedy zetknęliśmy się z AA po raz pierwszy.
Czy jestem alkoholikiem?
Jeśli często wypijasz więcej niż zamierzałeś lub chciałeś; jeśli z powodu alkoholu wpadasz w kłopoty; jeśli podczas picia miewasz zaniki pamięci – to być może jesteś alkoholikiem.
Nikt w AA nie postawi ci diagnozy, czy jesteś uzależniony czy nie. Taka decyzja zależy wyłącznie od ciebie.
Co mogę zrobić, jeżeli niepokoi mnie moje picie?
Poszukaj pomocy. AA może Ci pomóc.
Kim są Anonimowi Alkoholicy?
Jesteśmy wspólnotą ludzi – kobiet i mężczyzn – którzy utracili kontrolę nad swoim piciem. W rezultacie popadliśmy w różnego rodzaju kłopoty. Teraz próbujemy wypracować sobie zadowalający sposób życia bez alkoholu – i większości z nas się to udaje. Przekonaliśmy się, że potrzebujemy do tego pomocy i wsparcia innych alkoholików z AA.
Czy pójście na mityng do czegoś mnie zobowiązuje?
Nie. W AA nie prowadzi się rejestru członków ani list obecności. Nie musisz ujawniać o sobie żadnych danych. Jeśli nie zechcesz do nas wrócić, po prostu się więcej nie pokażesz – nikt nie będzie cię nagabywał.
A co jeśli spotkam tam kogoś znajomego?
Jeżeli nawet tak się zdarzy, to przecież osoba taka będzie na mityngu z tych samych powodów, co ty. Nikt nie wyjawi twojej tożsamości ludziom spoza Wspólnoty. W AA każdy zachowuje taki stopień anonimowości, jaki mu odpowiada. Między innymi dlatego nazywamy siebie Anonimowymi Alkoholikami.
Jak wygląda miting AA?
Są różne rodzaje mityngów, ale na każdym spotkasz alkoholików opowiadających o tym, jak alkohol wpłynął na ich życie i osobowość; o tym, co zrobili, żeby sobie pomóc i o tym, jak im się żyje teraz.
W jaki sposób może mi to pomóc?
My, uczestnicy AA, wiemy, co to znaczy być uzależnionym od alkoholu i nie móc dotrzymać obietnicy zaprzestania picia – złożonej sobie i innym. Nie jesteśmy zawodowymi terapeutami. Staramy się pomóc innym w zdrowieniu z alkoholizmu, ponieważ nam samym udało się przestać pić – to nasze jedyne „kwalifikacje”. Osoby z problemem alkoholowym, które do nas przychodzą, zdają sobie sprawę, że powrót do zdrowia jest możliwy, ponieważ we wspólnocie widzą ludzi z krwi i kości, którym udało się uwolnić od nałogu.
Dlaczego uczestnicy AA nadal chodzą na mitingi, mimo że się już wyleczyli?
Wyznajemy pogląd, że z alkoholizmu nie można się w y l e c z y ć – już nigdy bowiem nie będziemy w stanie pić normalnie. Zdolność do zachowania przez nas abstynencji zależy od naszego zdrowia fizycznego, psychicznego i duchowego. Zdrowie to osiągamy chodząc regularnie na mityngi i stosując w życiu to, czego się na nich uczymy. Przekonaliśmy się też, że łatwiej nam utrzymać trzeźwość, jeśli pomagamy innym alkoholikom.
Co trzeba zrobić, żeby wstąpić do AA?
Wstępujesz do wspólnoty i stajesz się jej uczestnikiem, jeśli tylko (i kiedy) tego chcesz. Jedynym warunkiem uczestnictwa jest chęć zaprzestania picia. Przystępując do AA, wielu z nas nie było tej chęci całkiem pewnych.
Ile kosztuje członkostwo w AA?
Wspólnota AA nie pobiera żadnych składek ani opłat za uczestnictwo. Pod koniec mityngu zbiera się wprawdzie pieniądze (potrzebne na pokrycie kosztów kawy, herbaty, wynajmu lokalu itp.) ale datki te są całkowicie dobrowolne; również ich wysokość zależy wyłącznie od ciebie.
Czy Wspólnota AA jest organizacją religijną?
Nie. I nie jest też powiązana z żadną sektą, wyznaniem ani Kościołem.
Ale dużo się tam mówi o Bogu, prawda?
Większość uczestników AA wierzy, że nasz problem alkoholowy udało nam się rozwiązać nie dzięki własnej sile woli, lecz dzięki jakiejś Sile Większej od nas samych. Każdy jednak definiuje ową siłę po swojemu. Wiele osób nazywa ją Bogiem, inne utożsamiają ją z grupą AA, a jeszcze inne wcale w nią nie wierzą. W AA jest miejsce dla wszystkich, zarówno wierzących, jak i niewierzących.
Czy na mityng AA mogę przyprowadzić rodzinę?
Członkowie rodzin i przyjaciele są mile widziani na tzw. mityngach otwartych. Informacje na ten temat możecie uzyskać w najbliższym punkcie kontaktowym AA.
Co radzicie swoim nowym członkom?
Z naszych doświadczeń wynika, że w AA najlepiej wracają do zdrowia ci, którzy:
a) unikają pierwszego kieliszka;
b) systematycznie uczęszczają na mityngi;
c) trzymają się blisko ludzi o dłuższym stażu trzeźwości;
d) starają się stosować w życiu zasady i sugestie programu.
Jak mogę się skontaktować z AA?
Skontaktuj się z Biurem Służby Krajowej AA (Warszawa, ul. Chmielna 20). Biuro pracuje od poniedziałku do piątku w godz. 9-15, tel. (0-22) 828-04-94.
Oto lista innych ulotek aowskich, które mogą ci się przydać:
„Czy w twoim życiu jest alkoholik?”
„AA – 44 pytania”
„Czy AA może ci pomóc?”
„Myślisz, że jesteś inny?”
„AA dla kobiet”
„Młodzi i AA”
„Zbyt młody?”
Pamiętaj, że alkoholizm jest chorobą postępującą. Traktuj go poważnie, nawet jeśli sądzisz, że znajdujesz się dopiero w początkowym stadium. Alkoholizm zabija ludzi. Jeśli będąc alkoholikiem będziesz nadal pił, twoja sytuacja będzie się wciąż pogarszać.
Spotkania Anonimowych Hazardzistów
Czas: czwartek, godz. 18:00 – 20:00
Miejsce: w sali na plebanii.
Zapraszamy!
Przez wiele lat zajmowała się przygotowywaniem paczek darów żywnościowych i wydawaniem ich w środy (oczywiście wtedy, gdy je pozyskali, podzielili i zostało to ogłoszone podczas niedzielnej Mszy św.). Przez lata swojej aktywnej działalności i uczestnictwa w Parafii w programie PEAD wydawali rocznie około 60 ton żywności dla kilkuset osób regularnie z tej pomocy korzystających.
Obecnie Parafia pozyskuje produkty spożywcze ze zbiórek organizowanych podczas Rekolekcji Adwentowych i Wielkopostnych oraz od innych, prywatnych, darczyńców.
Osoby chętne, które pragną pomóc w przygotowaniu i (czasami) roznoszeniu paczek i darów żywnościowych proszone są o kontakt z ks. Waldemarem Sokołem.
Akcja Katolicka naszej diecezji ma również pod patronatem naszą świetlicę parafialną.
Patronuje tej inicjatywie bł. Matka Teresa z Kalkuty, której relikwie już pozyskaliśmy.
Jednak ze względu na warunki pogodowe (późna jesień i zima) „Dom Chleba” musielibyśmy zamknąć. Wówczas jeden z księży oddał swój garaż, gdzie powstała „zimowa wersja” DOMU CHLEBA.
W ten sposób „Dom Chleba” funkcjonował przez 4 lata. Obecnie działa on w miesiącach jesienno-zimowych: od października do marca, aby rzeczywiście mieć charakter pomocowy, a nie generować formę wspierania dysfunkcji. Znajduje się on w budynku plebanii. Wejście jest od ul. Kościelnej, ale dojść da się do niego jedynie od strony posesji parafialnej, gdyż brama jest zamknięta.
„DOM CHLEBA” Otwarty jest od poniedziałku do soboty w godz. 9:00-10:00
Chętnych wolontariuszy zapraszamy do kontaktu z ks. Proboszczem w kancelarii parafialnej we wtorki (9:00-10:00 i 15:30-17:30).
W naszym MENU „DOMU CHLEBA” jest:
Modlitwa Kawa/Herbata i coś „na ząb” Rozmowa Życzliwe przyjęcie Pragnienie niesienia pomocy Przekierowanie do tych, którzy mogą bardziej pomóc Pomoc doraźna Wsparcie duchowe Próba motywacji do terapiiFormacja opiera się na kilku filarach, obecnych w Ruchu Światło-Życie, założonym przez ks. Franciszka Blachnickiego:
Liturgia (spotykamy się na wspólnotowej Mszy św. w 3. Niedzielę miesiąca o godz. 12:00 – przygotowujemy ją wspólnie) i modlitwa osobista oraz małżeńska (i rodzinna) Pismo Święte (regularne czytanie, rozważanie i dzielenie się Słowem Bożym) Osobisty rozwój – formacja: uwzględniając specyfikę stanu, małżeństwa otrzymują konkretną pomoc wzrostu wzajemnej miłości i wiary Wspólnota – małżeństwa tworzą Krąg, który wzajemnie się umacnia i wspiera (modlitewnie oraz towarzysko), a Kręgi tworzą jedną wielką Rodzinę, która pomaga sobie w trudnościach (nie tylko modlitwą, ale i konkretną pomocą materialną i umiejętnościami)Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie pomaga małżonkom sakramentalnym czerpać z łaski i mocy sakramentu małżeństwa, uczy jak żyć tym sakramentem i celebrować go przez całe życie. Łączy on w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame, od którego przejął ideał duchowości małżeńskiej, czyli dążenia ku Bogu w jedności ze współmałżonkiem. Duchowość małżeńska w ramach Domowego Kościoła realizuje się przez elementy formacji – zobowiązania:
codzienna modlitwa osobista połączona z lekturą Pisma Świętego, codzienna modlitwa małżeńska jako wspólne stawanie przed Panem, codzienna modlitwa rodziny, jako wspólnoty zanurzonej w Bogu, regularne spotkanie ze słowem Bożym, comiesięczny dialog małżeński i wynikająca z niego reguła życia (systematyczna praca nad sobą), uczestnictwo w comiesięcznych spotkaniach formacyjnych kręgu (grupa 4-7 małżeństw), uczestnictwo przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych.Są to środki przybliżające małżonków do celu – realizacji przysięgi małżeńskiej w życiu, czyli do świętości.
Wymienione wcześniej elementy formacyjne – zobowiązania uczą małżonków spełniania w swojej rodzinie funkcji kapłańskiej, nauczycielskiej i królewskiej, o których mówią dokumenty Kościoła . Należy tutaj zaznaczyć, że im wcześniej (chodzi o staż małżeński i wiek dzieci) małżonkowie wejdą na drogę formacji Domowego Kościoła, tym łatwiej im spełniać posługę na rzecz swojej rodziny. Małe dzieci wychowywane w klimacie świadomej wspólnoty chrześcijańskiej w sposób naturalny wzrastają we wierze, ucząc się Boga przez wspólną modlitwę rodzinną, potem lekturę Słowa Bożego, swoiste kręgi biblijne w rodzinie, modlitwę Liturgią Godzin. Możliwość zadawania pytań związanych z wiarą, na równi z pytaniami z innych dziedzin życia, poczucie akceptacji i miłości, świadomość miłości Pana Boga – są ogromnym zapleczem siły i równowagi dla dziecka, gdy zaczyna wchodzić w czas dorastania i odkrywania własnej drogi życia. Małżonkowie zaś mają większą szansę na budowanie miłości zdrowej, wolnej od głębokich zranień, wspierającej współmałżonka w jego dojrzewaniu na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej. Będą „odwoływali się do mocy sakramentu, która pozwala każdemu z nich wejść w trudności spowodowane bliskością drugiego.”
(więcej na www.dk.oaza.pl)
(źródło www.dk.oaza.pl)
Obecnie Wspólnoty spotykają się w osobnym budynku zwanym „Katechumeium”. Znajduje się on na terenie posesji parafialnej, przy Domu Siósr.
W naszej parafii obecni są od 40 lat. Jesteśmy pierwszą parafią w Polsce, która przyjęła Wspólnoty pod swój dach. Obecnie działa 9 wspólnot.
Droga Neokatechumenalna została uznana przez Stolicę Apostolską w 2002 r. za itinerarium (drogę) formacji katolickiej, ważne dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych. Jest proponowana biskupom jako sposób realizacji w ich diecezjach wtajemniczenia chrześcijańskiego w parafii, w małych wspólnotach, i dla otwarcia duszpasterstwa misyjnego. Droga jest zespołem czterech dóbr duchowych: katechumenatu pochrzcielnego, mającego pomóc ochrzczonym w odkryciu ogromnych bogactw otrzymanego chrztu, stałego formowania wiary, katechumenatu dla nieochrzczonych oraz służby katechezie.
Ruch został zainicjowany w Madrycie w 1964 r. przez Kiko Argüello i Carmen Hernandez, którzy wraz z o. Mario Pezzi tworzą Międzynarodową Ekipę Odpowiedzialną za Drogę Neokatechumenalną.
Na świecie istnieje 18 tys. wspólnot (każda po ok. 40 osób) w ok. 850 diecezjach w 105 krajach na 5 kontynentach. W Polsce ruch pojawił się w 1975 r. dzięki o. Alfredowi Cholewińskiemu SJ i liczy dziś ok. 1000 wspólnot w 350 parafiach w 35 diecezjach.
Grupa Haz – Anon (Światło Nadziei)
jest wspólnotą kobiet i mężczyzn,
którzy zetknęli się z problemem hazardu swoich bliskich.
Jeśli szukasz rozwiązania
jak żyć z tym problemem
zapraszamy na miting
w każdą środę o godz. 18:00
w Domu Parafialnym.
Kontakt: e-mail: lublin.hazanon@gmail.com
Spotkania dla członków Kół Żywego Różańca – 1. niedziela miesiąca – Msza św. o 12:00, po Niej zmiana tajemnic różańcowych.
Członkowie Kół Różańca włączają się też w codzienną modlitwę 4 części Różańca w kaplicy adoracji (po Mszy św. o 7.00, po Mszy św. o 8.00; po Koronce ok. 15:15; o 17.30)
Historia Stowarzyszenia Żywego Różańca
Od połowy XIX wieku najbardziej popularną różańcową wspólnotę modlitewną stanowi Stowarzyszenie Żywego Różańca, założone przez Paulinę Jaricot (1799–1862) w Lyonie w roku 1826. „Najważniejszą… rzeczą i najtrudniejszą jest uczynić różaniec modlitwą wszystkich” – napisała wtedy. Każdy człowiek może znaleźć w ciągu dnia kilka minut, aby odmówić dziesiątek różańca, czyli jedną tajemnicę. Paulina Jaricot zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później «żywymi różami». Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy, czyli wszyscy razem odmawiają codziennie cały różaniec. Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie oznacza grzechu, a utratę zasługi. Celem Stowarzyszenia Żywego Różańca jest według Założycielki wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną działań misyjnych Kościoła. Dziełu Pauliny Jaricot udzieliło poparcia wielu biskupów oraz ojciec generał Zakonu Kaznodziejskiego, który przyłączył Stowarzyszenie Żywego Różańca do wielkiej historycznej dominikańskiej Rodziny Różańcowej, obejmującej Bractwa Różańcowe i Różaniec Wieczysty. Wkrótce papież Grzegorz XVI wydał ‚breve’ aprobujące stowarzyszenie. Żywy Różaniec w krótkim czasie rozprzestrzenił się w całej Francji, a następnie na świecie. Po pięciu latach, w roku 1831, Paulina Jaricot napisała:
„Liczba odmawiających dziesiątek różańca rośnie z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii, Anglii i wielu regionach Ameryki. (…) Wszędzie, gdzie tworzą się piętnastki, można zauważyć nie notowane wcześniej umacnianie się dobra”. Kilka lat później dodała: „Stopniowo stajemy się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludźmi świata”.
Papież Leon XIII w breve z 13 czerwca 1881 roku napisał m.in.
„Paulinie Jaricot … zawdzięczamy szczęśliwy pomysł rozdzielenia wśród piętnastu osób piętnastu dziesiątków Różańca. W ten sposób … cudownie rozpowszechniła i uczyniła nieustanną modlitwę do Matki Bożej”.
Gdy kilkadziesiąt lat później powstały Papieskie Dzieła Misyjne, Żywy Różaniec w naturalny sposób stał się ich wiernym współpracownikiem.
Rozpoczynając 25. rok swojego pontyfikatu, Jan Paweł II w liście apostolskim zatytułowanym «Różaniec Dziewicy Maryi» ogłosił Rok Różańca (okres od października 2002 do października 2003 roku). Ojciec Święty wprowadził nową część różańca, tajemnice światła, uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, «aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii». Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, czyli żywe róże składają się z 20 osób.
Ceremoniał Żywego Różańca
Obecnie Żywy Różaniec istnieje prawie w każdej parafii. Parafialna wspólnota Żywego Różańca jest jednostką autonomiczną, tzn. wspólnoty parafialne nie łączą się w struktury ogólnokrajowe, czy światowe. W Polsce obowiązuje Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez ojca Szymona Niezgodę OP w roku 1977 dla uczczenia stulecia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie, zatwierdzony przez Prymasa Polski, Stefana kardynała Wyszyńskiego.
Członkowie Żywego Różańca mogą dostąpić odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami, osiem razy w roku, mianowicie:
- w dniu przyjęcia do Żywego Różańca,
- Narodzenia Pana Jezusa (25 XII),
- Ofiarowania Pańskiego (2 II),
- Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie (25 III),
- Zmartwychwstania Pańskiego (zgodnie z kalendarzem liturgicznym),
- Wniebowzięcia Matki Bożej (15 VIII),
- w święto Królowej Różańca świętego (w naszej Parafii w pierwszą niedzielę października)
- oraz Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 XII).
Żywy Różaniec – C E R E M O N I A Ł
(fragmenty)
I. Żywy Różaniec oznacza:
a. Życie według Ewangelii, która jest fundamentem i źródłem życia chrześcijańskiego. Różaniec jest modlitwą ewangeliczną, ponieważ zawiera Modlitwę Pańską i Pozdrowienie Anielskie oraz ewangeliczne Tajemnice naszego odkupienia. Z tego powodu Różaniec nazywamy streszczeniem lub zbiorem najważniejszych prawd Ewangelii.
b. Życie wiarą, nadzieją i miłością, należeć bowiem do Żywego Różańca znaczy – wierzyć w istnienie Boga i wierzyć Bogu, który przemawia, ufać Bogu i w Jego dzieło zbawienia oraz kochać Boga, a w Bogu i dla Boga ludzi. (…)
e. Żywy Różaniec składa się z ŻYWYCH RÓŻ. Każda Róża posiada piętnaście osób, z których każda odmawia codziennie jeden dziesiątek różańca czyli jedną tajemnicę, połączoną z rozważaniem. W ten sposób odmawiany jest w Róży codziennie cały Różaniec – piętnaście tajemnic. Jest to jakby wieniec różany składany u stóp Królowej.
II. Przyjmowanie do Żywego Różańca
a. Przyjmowanie do Żywego Różańca dokonuje się w kościele, najlepiej przy ołtarzu Matki Bożej, po Mszy św. lub nabożeństwie. (…)
b. W każdej parafii należy prowadzić Księgę Żywego Różańca, do której wpisuje się imię i nazwisko przyjętych. (…) Przy uzupełnianiu przyjęcie do Żywego Różańca odbywa się bez uroczystych ceremonii i polega na wpisaniu imienia i nazwiska do Księgi, w miejsce osoby, która umarła lub na stałe wyjechała. (…) Na czele Róży stoi zelator lub zelatorka oraz ich zastępcy. Zelatorów mogą wybierać sami członkowie Żywego Różańca przy współudziale ks. Dyrektora. Każda Róża obiera sobie Patrona, od którego bierze nazwę. Wszyscy zelatorzy Żywych Róż tworzą RADĘ ŻYWEGO RÓŻAŃCA, która spośród siebie wybiera Przełożonego i zastępcę. (…)
III. Miesięczna zmiana tajemnic różańcowych
Raz w miesiącu członkowie Żywego Różańca dokonują zmiany tajemnic różańcowych. (…) Istnieje podwójny system zmiany tajemnic, mianowicie przez losowanie lub przez ciągłą kolejność tajemnic. (…)
b. Zmiana tajemnic w kościele następuje po Mszy św. lub po wieczornym nabożeństwie. Zawsze przewodniczy jej ks. Dyrektor, który w kilku słowach zachęca do życia chrześcijańskiego, podaje miesięczną intencję, błogosławi tajemnice przyniesione przez zelatora do ołtarza, wymienia nazwiska zmarłych w ostatnim miesiącu członków Żywego Różańca, odmawia jeden dziesiątek Różańca i kończy nabożeństwo pieśnią maryjną.
IV. Obowiązki w Żywym Różańcu
a. Obowiązki członków Żywego Różańca:
- Zasadniczym obowiązkiem jest zapisanie imienia w Księdze i odmawianie codziennie jednego dziesiątka różańca.
- Udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych.
- Częste przystępowanie do Sakramentów świętych oraz udział w procesjach maryjnych.
- Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską.
- Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika.
- Udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modłach za spokój jego duszy. (…)
UWAGA
Święta Penitencjaria udzieliła członkom Żywego Różańca odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami, osiem razy w roku, mianowicie:
- W dniu przyjęcia do Żywego Różańca
- Narodzenia Pana Jezusa
- Zmartwychwstania Pańskiego
- Zwiastowania Najśw. Maryi Pannie
- Wniebowzięcia Matki Bożej
- Królowej Różańca św.
- Niepokalanego Poczęcia Maryi
- Ofiarowania Pańskiego.
Zebrania Prezydium we wtorek o godz. 16:00 w sali na plebanii
Grupą w parafii opiekuje się ks. Paweł Dumała
Legion Maryi powstał w Irlandii w 1921 roku. Założycielem Legionu był Irlandczyk Frank Duff (1889-1980). Legion ma pomagać Maryi w doprowadzaniu wszystkich dusz do Chrystusa, Legion ma być armią, która zdobywa świat dla Chrystusa przez Maryję.
W Polsce próby tworzenia grup legionowych zostały podjęte w 1948 roku. Ale dopiero na początku lat osiemdziesiątych, na życzenie Ojca św. Jana Pawła II, Legion Maryi wznowił skutecznie swą działalność. Obecnie istnieje już w wielu diecezjach. Główne ośrodki Legionu Maryi to: Warszawa, Lublin, Zamość, Katowice.
Legion jest katolickim ruchem apostolstwa świeckich, działającym pod duchowym przewodnictwem kapłanów. Na uwagę zasługuje fakt, że powstał on 44 lata przed ogłoszeniem soborowego Dekretu o apostolstwie świeckich.
Członkami Legionu Maryi są ludzie świeccy, którzy realizują Chrystusowy nakaz „głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu”. Włączają się oni w prace Kościoła, dając wyraz temu, że Kościół to nie tylko hierarchia, lecz także wszyscy wierni. Formacji w duchu legionowej świętości służą cotygodniowe zebrania. Patronką ruchu jest Maryja Niepokalana. Członkiem Legionu Maryi może być każdy, kto świadomy jest swojego miejsca w Kościele katolickim, niezależnie od wieku, wykształcenia, wykonywanego zawodu czy posiadanej wiedzy religijnej. Każdy może dać innym świadectwo swojej wiary.
Istnieją dwa rodzaje członkostwa w Legionie: członkowie aktywni i pomocniczy. Praca członków aktywnych polega na docieraniu do coraz szerszych kręgów ludzi, niesieniu im wsparcia duchowego, ułatwianiu kontaktu z kapłanem, rozmowach na tematy religijne, odwiedzaniu samotnych i chorych w szpitalach, domach opieki, odwiedzaniu więzień i schronisk dla nieletnich, pomocy przy organizacji Dnia Chorych w parafii, przygotowywaniu do sakramentów dzieci i dorosłych (katecheza indywidualna), rozprowadzaniu prasy i książek katolickich, prowadzeniu grup dziecięcych i młodzieżowych Legionu Maryi. Natomiast członkowie pomocniczy mają obowiązek modlitwy w intencji rozwoju Legionu Maryi i uczestniczenia w zebraniach raz w miesiącu.
Maryja czeka na wszystkich jako na swoich współpracowników, na swoją armię, która przeciwstawi się złu.
Lektorzy i starsi ministranci (od II klasy Gimnazjum) – spotkania w poniedziałki o 19:00
Lektor – (od. łac. lectio – czytam) osoba świecka, mająca zezwolenie na czytanie Pisma Świętego podczas Mszy Świętej. Patrz też: dział Funkcje w zgromadzeniu liturgicznym
Lektor – (od łac. „lector” – czytający). Lektor wykonuje lekcje, czyli czytania podczas Mszy Świętej, za wyjątkiem Ewangelii (od IV w.) Może także w procesji nieść lekcjonarz i ewangeliarz, wykonywać modlitwę wiernych. Lektor posiada swoją własną funkcję liturgiczną i wykonuje ją, chociażby obecni byli duchowni wyższych stopni. Może on podawać także intencje modlitwy powszechnej, a także czytać antyfony. Gdy nie ma psalmisty, wówczas lektor może wykonać śpiew między czytaniami.
Kiedyś lektorami byli tylko mężczyźni – z rzadka chłopcy. Byli oni ustanawiani przez biskupa (w Polsce zwyczaj ten gdzieniegdzie zachowano), który udzielał im posługi lektoratu. Dziś lektorat, jako posługę przygotowującą do święceń kapłańskich (od X w.), otrzymuje się na 3 roku seminarium. Lektor ustanowiony obrzędem ma prawo do święcenia pokarmów. Na urząd lektora należy powoływać osoby nadające się do tej funkcji, zarówno pod względem dykcji, jak i cech moralnych. Lektor musi cechować się dobrą dykcją; artykulacją, właściwą interpretacją tekstów, akcentów logicznych, naturalnością mowy, odpowiednim oddychaniem, modulacją głosu. Lektor ma kochać Pismo Św., poznawać je i chętnie czytać. Strojem lektora jest alba przepasana cingulum.
Funkcje lektora
- ministrant kadzidła (turyferariusz),
- ministrant łódki (nawikulariusz),
- ministrant krzyża (krucyferariusz),
- ministrant światła (ceroferariusz),
- posługujący do ksiąg (Mszał itp.) (minister libri),
- lektor
- kantor
- psałterzysta
Pięć zasad lektora
- Lektor poznaje i rozważa Słowo Boże i stara się prowadzić życie według niego.
- Lektor starannie przygotowuje się do liturgii przez modlitwę, a także ćwiczy tekst czytań.
- Lektor dba o czystość swojej duszy przez regularną spowiedź. Pilnuje czystości swojego języka.
- Lektor świadczy o Chrystusie w swojej codzienności, przez postępowanie, postawy i sumienne wypełnianie swych obowiązków.
- Lektor jest przykładem dla innych, młodszych ministrantów. Swoim życiem zachęca wszystkich do naśladowania wzorców zawartych w Słowie Bożym.
Ministranci (od III klasy Szkoły Podstawowej) – spotkania w soboty o 10:00 (potem idziemy na salę gimnastyczną)
Kim jest ministrant?
Określenie ministrant pochodzi od łac. „ministrare” – oznaczającego „służyć”. Ministrant to zazwyczaj młoda osoba świecka, która po stosownym ustanowieniu może uczestniczyć bliżej świętych obrzędów, tym samym reprezentując wiernych wokół ołtarza oraz pomagać celebransowi.
Strój ministranta
- komża,
- sutanka i kołnierz (w kolorach danego okresu lit.),
- lub alba przepasana cingulum
Ministranci, zgrupowani w parafialnych wspólnotach ministranckich, powinni być zawsze objęci szeroką formacją; zarówno liturgiczną jak i ludzką, wspólnotową, kierowaną przez Opiekuna grupy i pomagających mu animatorów.mod-mini
Zadania ministrantów w czasie liturgii
Do głównych zadań ministrantów wobec celebransa (mają one charakter pomocniczy) należą:
- pomoc w ubraniu celebransa w szaty liturgiczne,
- nierzadko przygotowanie ksiąg i liturgii pod względem technicznym (obie powyższe funkcje spełnia zazwyczaj kościelny-zakrystian),
- przynoszenie świec, wina, chleba, naczyń liturgicznych do ołtarza,
- dodatkowe funkcje losowe (np. przyniesienie hostii, gdy brakuje jej w patenie),
Do zadań ministrantów wobec ludu wiernych (w czasie Mszy cum populo – z ludem):
- bycie przykładem w postawach, gestach, słowach,
- dawanie znaku dzwonkiem, celem przypomnienia zmiany postawy,
Funkcje ministrantów
Wypada, by każdy ministrant w prezbiterium posiadał jakąś funkcję liturgiczną (uchroni to też przed „nudzeniem się” ministrantów). Niewłaściwe jest, gdy jedna osoba wykonuje 2-3 funkcje, podczas gdy kilku ministrantów jest „bezrobotnych”. Stare Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego w pkt. 71 mówi: „jeśli jest kilka osób, które mogą spełniać tę samą funkcję, wówczas nic nie stoi na przeszkodzie, by podzieliły one między siebie różne części tej samej funkcji”. Mnogości funkcji domaga się społeczny charakter liturgii (KL 26).
Spośród funkcji ministranckich można wyróżnić następujące:
- ministrant ołtarza:
- przynoszący dary ofiarne (minister missae),
- dzwonki
- patena
- usługiwanie do lavabo (obmycie rąk przez kapłana po przygotowaniu darów)
Zasady ministranta
Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki:
- Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.
- Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.
- Ministrant rozwija w sobie życie Boże.
- Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.
- Ministrant wznosi wszędzie prawdziwą radość.
- Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie.
- Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.
- Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.
- Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.
Wskazania dla Liturgicznej Służby Ołtarza
- Pełniący posługę przychodzą do kościoła przynajmniej 15 minut przed rozpoczęciem liturgii. Czas ten przeznaczamy na modlitwę, na duchowe przygotowanie się do uczestnictwa w Eucharystii lub nabożeństwie oraz na ubranie się, przygotowanie potrzebnych rzeczy, pomoc w ubraniu celebransa.
- Przychodząc do kościoła udają się najpierw przed tabernakulum, aby oddać pokłon Chrystusowi. Powinni więc wchodzić głównym wejściem do kościoła. Jeżeli ktoś wchodzi przez zakrystię, to nie przyklęka w kąciku, lecz udaję się przed ołtarz, gdzie jest obecny Gospodarz tego domu.
- Udział służby liturgicznej we Mszy św. nie może ograniczyć się do wykonywania powierzonych im czynności. Posługa ma ich prowadzić do pełniejszego włączania się w święte obrzędy, aby uczestniczyć w nich „świadomie i owocnie”.
- Spełnianie określonych czynności w liturgii nie może mieć charakteru występu, lecz posługi. Należy więc podkreślać przekazywana treść, a nie samego siebie.
- Wszyscy członkowie zespołu liturgicznego pełniący posługę w prezbiterium biorą udział w procesji wejścia i uczestniczą w całej liturgii na swoich miejscach. Do zakrystii wychodzą tylko w razie konieczności.
- Swoje czynności wykonują we właściwym czasie, bez pośpiechu, nigdy przed zakończeniem czynności poprzedzającej.
- Do Komunii św. przystępują pierwsi przed pozostałymi wiernymi.
- Swoją postawą i zachowaniem się dają wiernym przykład właściwego i pełnego uczestnictwa w Eucharystii
Dokumenty
W oficjalnych dokumentach Stolicy Apostolskiej pierwsza wzmianka o ministrantach ma miejsce dopiero w encyklice Mediator Dei, wydanej w 1947 r. przez papieża Piusa XII. Przyznaje ona, że do służby powinno się wybrać: „porządnych i dobrze wychowanych chłopców z wszelkich warstw społecznych, którzy z własnej woli będą służyli do Mszy św. prawidłowo, pięknie i gorliwie” (MD 39). Ponadto mówi, iż ministranci mogą stać się kolebką powołań kapłańskich (MD 39). W dokumentach watykańskich z lat 1952, 1958 oraz synodu rzymskiego z 1960 roku (art. 561-565) wspomina się o ministrantach, a nawet poświęca się im osobne rozdziały tych dokumentów.
Najważniejszym jednak dokumentem, dającym nam: ministrantom oficjalne miejsce w zgromadzeniu liturgicznym jest Konstytucja o św. Liturgii (KL) II Soboru Watykańskiego, art. 29 mówi: „ministranci, lektorzy, komentatorzy i członkowie chóru również pełnią funkcję liturgiczną”.
Świeccy pomocnicy w udzielaniu Komunii świętej, lub inaczej nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej, mają za zadanie rozdzielanie Komunii świętej, gdy udzielanie jej przez kapłanów, czyli zwyczajnych szafarzy Eucharystii, nie jest możliwe lub jest bardzo utrudnione. Roznoszą Pana Jezusa do chorych w niedziele oraz udzielają Komunii Świętej podczas Mszy Świętej, gdy brak jest wystarczającej liczby kapłanów.
Nadzwyczajnymi Szafarzami Komunii Świętej w naszej parafii są:
- Marek Kamiński,
- Bogusław Telecki,
- Lucjan Kupiński,
- Jacek Porzuc,
- Andrzej Dudek.
Więcej na temat Nadzwyczajny Szafarzy Komunii Św. możesz poczytać w pracy p. Rafała Figury.
MODLITWA NADZWYCZAJNYCH SZAFARZY KOMUNII ŚWIĘTEJ
W swoim miłosierdziu dałeś i mnie uczestniczyć w tej tajemnicy, powołując do pomocy przy rozdzielaniu Twego Najświętszego Ciała. Pozwoliłeś mi nieść Twoją zbawczą obecność w Komunii świętej do chorych ludzi. Niech moc Twego Ducha przenika mnie do głębi. Spraw bym sercem chłonąc Twoją łaskę i pełniąc zleconą mi posługę, stawał się widocznym znakiem Twojej obecności w moim środowisku.
Maryjo, Matko naszego Zbawiciela, która niosąc Go pod sercem spiesznie zdążałaś do Elżbiety, uproś mi łaskę podobnej gorliwości, gdy idę do powierzonych mi chorych.
(źródło http://nszafarze.pl)
Schola to zespół wokalno-muzyczny, który ma prowadzić śpiew podczas Mszy św. i nabożeństw Liturgicznych.
