Kalendarium

Teren nowego ośrodka duszpasterskiego wydzielono z parafii pw. Nawrócenia św. Pawła. W 1914 r. zakupiono plac pod budowę kościoła. Z Pawłowa odkupiono modrzewiową kaplicę i przeniesiono na Bronowice. Dnia 23 maja 1915 roku poświęcono kościół i odprawiono pierwszą Mszę świętą. Wiernych tu zamieszkujących oddano pod opiekę ks. Piotra Stodulskiego, wikariusza z parafii św. Pawła, który służył wiernym w latach 1915-1920. Śmiało można go nazwać organizatorem rodzącej się parafii. W 1917 r., ośrodek zaczął prowadzić własne księgi parafialne: chrztów, ślubów i pogrzebów. Bronowicka kaplica stała u zbiegu dzisiejszych ulic Fabrycznej i Kościelnej w latach 1914-1937. Zdjęcie wykonano 26 czerwca 1937r., niedługo przed przeniesieniem kaplicy do Kazimierzówki. Warto wspomnieć, że starania o erygowanie naszej parafii sięgają czasu zaboru rosyjskiego, przełom XIX i XX wieku. Dowodem są pisma władz kościelnych do władz carskich o pozwolenie na powołanie parafii. Niestety wszystkie spotkały się z odmową.

Akt erekcyjny parafii pw. św. Michała Archanioła na przedmieściu Bronowice wystawiony przez ks. bp. Mariana Fulmana 28 XI 1921r.
Uwzględniając prośby mieszkańców przedmieścia lubelskiego Bronowice, ks. biskup mocą swego urzędu, za radą Kapituły i zgodnie z kanonami 1414 i 1428 oficjalnie ustanawia i eryguje parafię pw. św. Michała Archanioła na przedmieściu lubelskim Bronowice. W jej skład wchodzić mają: przedmieście Bronowice z ulicą Fabryczną, do mostu na rzece Bystrzycy; folwark Bronowice; przedmieście Piaski: ulica Bychawska do toru kolei żelaznej, ulica Foksal do stacji kolei żelaznej „Lublin”, z drugiej strony do domu nr 47 włącznie; osada Dziesiąta do granicy folwarku Dziesiąta; przedmieście Kośminek; wieś Majdan Tatarski oraz kolonie: Adampol, Krępiecka i Kazimierzówka.

Budowę świątyni rozpoczęto w roku 1930. Wybrano projekt wybitnego warszawskiego architekta Oskara Sosnowskiego. Pierwsze projekty nawiązywały do nieistniejącej już wówczas fary św. Michała na starym mieście. Ostatecznie zdecydowano się na projekt modernistyczny. Pomimo trudnych czasów wzniesiono imponującą budowlę w przeciągu zaledwie dziewięciu lat. Podczas gruntownego remontu kościoła, zdjęto stare tynki, które odsłoniły pracę ówczesnych murarzy. Współcześni budowniczy byli poruszeni kunsztem i dokładnością wykonanych prac murarskich. Środki na jego budowę zbierano nie tylko w parafii i mieście, ale w całej diecezji. 13 lutego 1932r., ks. bp Marian Leon Fulman polecił Dozorowi Cmentarzy Lubelskich przekazać kwotę 40 tysięcy złotych na rzecz budującego się kościoła na Bronowicach. 20 stycznia 1933r. Kuria Biskupia udzieliła zezwolenia na kwestę na rzecz budowy kościoła na Bronowicach. Jednak największy wkład w budowę bronowickiej świątyni mają parafianie. Ich ofiarna pomoc przy budowie (noszenie cegieł przez kobiety, pomoc mężczyzn w ciężkich pracach, darowizny i regularne składki), wzniosły tę imponującą świątynię. Wspomnienie trudu i ofiarności minionych pokolenia rodzi wdzięczność i szacunek. Wspomnienie w naturalny sposób, staje się modlitwą.

Z dokumentu konsekracyjnego:
Dnia 5 czerwca 1938 r. w dzień Zielonych Świątek, Jego Ekscelencja, Najdostojniejszy Ks. Biskup Marian Fulman, konsekrował nowo wzniesiony kościół pw. św. Michała Archanioła w Lublinie na Bronowicach. Kościół ten wzniesiony został z drobnych ofiar parafian staraniem ks. kan. Feliksa Szeleźniaka. W ołtarzu głównym tego kościoła wmurowane zostały relikwie św. Lucidiana i św. Fulgencji.
Ks. Ochalski Kanclerz Kurii Biskupiej w Lublinie.

W kurialnym dokumencie z dnia 7 czerwca 1939r., zapisano:
Upoważniamy J.E. Ks. Biskupa Władysława Gorala, Naszego Sufragana do konsekracji dzwonów dla kościoła parafii św. Michała Archanioła w Lublinie.
Serdecznie błogosławimy ofiarodawcy dzwonów, p. Stanisławowi Leonowi Stroynowskiemu i parafianom bronowickim, życząc im najobfitszych łask Bożych.
Biskup Lubelski ks. Marian Fulman.

Z protokołu ks. proboszcza Feliksa Szeleźniaka
Do roku 1941 żadnych prac budowlanych nie prowadzono. Drzewo na rusztowanie zostało przez Niemców zabrane, jak również wagon cementu, który był na składzie w Elizówce. Stan jeszcze bardziej pogorszył się, gdy 7 maja 1941 roku został zabrany kościół. Stan taki trwał do 1943 do miesiąca czerwca….
Dnia 27 czerwca 1943 roku kościół dzięki staraniom został odzyskany w stanie strasznego zniszczenia. Przystąpiono do renowacji kościoła….
Na skutek działań wojennych kościół został uszkodzony, a mianowicie wieża, świetlik szklany o wiązaniach żelaznych, jak również dach. Uszkodzenia wszystkie zostały naprawione z wyjątkiem wieży.

W kwietniu 1947 roku ks. bp. Stefan Wyszyński, wygłosił w naszym kościele serię konferencji (11). Skierowane zostały przede wszystkim do robotników. Dotyczyły tematów społecznych. Spotkały się z dużym zainteresowaniem. Wierni mogli usłyszeć, że biskup rozumie i szanuje ich trud. Pierwsze dwa spotkania odbyły się:
12.04. i 10.05. Temat brzmiał: Chrystus, a robotnik: co mówi encyklika Rerum novarum o przyczynach niedoli robotniczej?
22.11. – Rola Kościoła w przebudowie ustroju społeczno-gospodarczego.
21.02.1948r. – Kościół a Państwo w sprawach robotniczych. …
Ostatnia konferencja odbyła się 22.01.1949 r., ponieważ bp. Wyszyński 31.01.1949r. został Prymasem Polski.
W kościele wzniesiono ołtarz ku czci ks. Prymasa. Jest on wyrazem wdzięczności za Jego służbę Kościołowi Lubelskiemu i naszym parafianom. Trwamy w oczekiwaniu na Jego beatyfikację, która odbędzie się 12 września 2021r. Zdjęcie ks. Prymasa wykonano w naszym kościele.

Z protokołu wizytacyjnego Kurii Lubelskiej z 02.01.1977r.
Zgromadzenie założone przez M. Kolumbę Białecką w 1861r. w Wielowsi k. Sandomierza, zostało przeniesione w 1925r. do Białej Niżnej k. Nowego Sącza, gdzie jest do dzisiaj Dom Generalny.
Do parafii Siostry Dominikanki przybyły za staraniem proboszcza ks. kan. Edwarda Niećki 3 stycznia 1951r. Dom został erygowany kanonicznie 8 stycznia 1951r. Posługi Sióstr Dominikanek obejmowały: katechizację dzieci, młodzieży i dorosłych, troska o zakrystię i kościół, wykonywanie okresowych dekoracji, posługa ludziom chorym na terenie parafii, posługa w kuchni.
Siostry Dominikanki przez blisko 50 lat służyły tutejszej wspólnocie parafialnej. Warto zaznaczyć, że ich posługa objęła połowę lat istnienia parafii. Do dziś wielu ludzi wspomina ich służbę i oddanie. Matczyną miłość. Wielu parafian nosi w sercu świadectwo ich wiary, która emanowała na bronowicką wspólnotę.

26 lutego 1972 r., rozpoczęły się Misje Święte w parafii św. Michała Archanioła. Celem misji było przygotowanie parafian do nawiedzenia „symboli”. Warto przypomnieć, że peregrynowały tylko ramy, ponieważ władze państwowe aresztowały obraz Matki Bożej. Siłą zawieziono go na Jasną Górę, by zakończyć liczne zgromadzenia wiernych i ograniczyć publiczne manifestowanie wiary. Nie chciano dopuścić do umacniania chrześcijańskiego ducha Polaków, które dała narodowi Wielka Nowenna zainicjowana przez Prymasa Wyszyńskiego. Uroczystość powitania symboli, tj. świecy i Ewangeliarza, przywiezionych z Dorohuczy przez wysłaną w tym celu specjalną delegację, miało miejsce 4 marca 1972 r. W powitaniu uczestniczył ks. bp P. Kałwa, Ordynariusz Lubelski, oraz około 30 tysięcy wiernych. Nawiedzenie trwało całą noc z 4 na 5 marca, do godziny 1400. 5 marca dokonano aktu oddania parafii w opiekę Matki Bożej. Następnie symbole przekazano do parafii w Piaskach.

W dniach 16-20 września 1976r., w różnych kościołach Lublina odbyły się występy z racji festiwalu „Sacrosong”, pt: Święto Stworzenia Świata i Człowieka. Kościół św. Michała Archanioła stał się jednym z głównych miejsc gdzie odbywały się koncerty. Gościem festiwalu był ks. Kardynał Karol Wojtyła. W księdze pamiątkowej parafii zachował się następujący wpis dokonany przez późniejszego papieża Jana Pawła II:
Bardzo się cieszę z tego, że Sacrosong trafił w tym roku do Lublina. Życzę wielu wspaniałych nagrań. Ks. Kardynał Karol Wojtyła, 17 IX 1976 r.
W kościele wzniesiono ołtarz poświęcony św. Janowi Pawłowi II. Ks. Kardynał Dziwisz przekazał parafii relikwie papieża. W księdze pamiątkowej zostawił następujący wpis:
Dziś Jan Paweł II błogosławiony powraca do Was i tam pozostanie. „Szczęść Boże”. Kard. Stanisław Dziwisz, Kraków 23 maja 2011r. w dniu przekazania relikwii.
Zdjęcie wykonane w naszym kościele podczas festiwalu. Od lewej ks. proboszcz Franciszek Kapalski, ks. bp. Bolesław Pylak, ks. Kardynał Karol Wojtyła.

Zgromadzenie powstało 11 listopada 1836 r., dzięki staraniom ks. Jana Antoniego Fariny. Otoczyło opieką dzieci i młodzież żeńską, a zwłaszcza tę najbardziej opuszczoną i zaniedbaną. We wrześniu 1994 r. trzy odważne Siostry przyjechały do Polski. Pierwsza wspólnota zamieszkała w Kaliszu. W roku 2000 za sprawą ks. Józefa Szczypy, Siostry przybyły do naszej parafii. podjęły posługę zakrystianki i katechetki. Siostry zaangażowały się w pracę w Świetlicy Instytutu Akcji Katolickiej Archidiecezji Lubelskiej oraz w katechizację. Od 2019r. w Domu zakonnym ma swoją siedzibę Delegatura Zgromadzenia (Delegatura Państw Europejskich). Od roku 2021 Zgromadzenie stało się podmiotem prowadzącym Świetlicę. Siostry od ponad dwudziestu lat służą dzieląc się miłością Najświętszych Serc. Ich skromna posłucha Marii i Marty umacnia wiarę naszych parafian.

Z aktu erekcyjnego z dnia 19.04.2009r.
Uwzględniając prośbę ks. proboszcza z dn. 20 lutego 2009r., mając na uwadze dobro duchowe wiernych…, zezwalam na całodzienną adorację Najświętszego Sakramentu w bocznej kaplicy kościoła parafialnego pw. św. Michała Archanioła w Lublinie… Nadaję kaplicy tytuł Miłosierdzia Bożego.
Księdzu Proboszczowi oraz wszystkim gromadzącym się na modlitwę w kaplicy udzielam pasterskiego błogosławieństwa.
Arcybiskup Metropolita Lubelski
Ks. Józef Życiński
Od dnia erygowania kaplicy wierni gromadzą się przed Najświętszym Sakramentem na wspólnotową i indywidualną modlitwę. Każdego dnia, gdy o godzinie 15.00 bije dzwon wychwalają niezgłębione Miłosierdzie Boże i proszą o laski dla siebie i świata całego.

…

…

…

…

…